Zoe Johnston, urodzona w 1976 roku w Nottingham, to nominowana do nagrody Grammy brytyjska piosenkarka, artystka oraz kompozytorka tekstów. Napisała oraz nagrała wiele piosenek, w tym w kolaboracji z takimi zespołami jak Faithless, Above & Beyond, Bent, Delerium czy z Paulem Heatonem, byłym frontmenem Beautiful South. Najdłuższą i najprawdopobniej najbardziej znaną współpracę nawiązała z angielską grupą muzyki trance -  Above & Beyond.

Zoë po raz pierwszy pracowała wspólnie z duetem z Nottingham Simonem White i Calem Gibsonem (aka Neon Heights) na singlu "Cherry Trees" (1999), a następnie na kolejnych utworach, które zostały wydane na ich debiutanckim albumie "A View From The Heights", wydanym przez Glasgow Underground w 1999 roku. We wszystkich projektach z Neon Heights Zoe występuje pod pseudonimem – Zed J. Powstało wiele remixów utworów z albumu. Pierwsze recenzje Johnston były pozytywne oceniając jej wokal jako „bardzo specyficzny, prawie nieziemski”. Utwór „Are We Thru?” do dnia dzisiejszego uważany jest za jeden z najpiękniejszych i najlepszych utworów klubowych, ze szczególnym uznaniem dla remixów wykonanych przez pioniera muzyki deep house z Memphis DJ Larry’ego Hearda.

Współpracowała również z Hubtone („Wayback” – 1998 oraz „Red Balloon” – 1999), Weekender („Sunday Session” – 2000) oraz stworzyła solowy mini album (E.P.) pt. „Balloon Woods” (1999).

Bent

Po ponownym spotkaniu kolegi z czasów szkoły średniej Simona Mills (druga połowa brytyjskiego duetu muzyki elektronicznej Bent razem z Nail Tolliday) Johnston zaczęła wymieniać się z nim płytami demo. Grupa Bent dopiero co podpisała umowę z wytwórnią Ministry of Sound i była w trakcie przygotowywania debiutanckiego albumu. W domu, aby nagrać gitary oraz wokale, Johnston używała metody 4 track (nie wiem czy jest jakiś dobry odpowiednik tego określenia, ewentualnie zrobić przypis z objaśnieniem tej metody nagrywania) oraz ukończyła akustyczną wersję w swojej piosenki „Private Road”. Utwór ten od razu spodobał się Simonowi i poprosił o ponowne nagranie tym razem wspólnie z Bent oraz dołączeniu go do ich debiutanckiego albumu „Programmed To Love” (2000). Na albumowej wersji Zoe zajmowała się grą na gitarze oraz wokalem. Wkrótce po tym przeszła do opracownia swoich części wokalnych do utworu „Swollen”, który został opisany przez brytyjskiego aktora Michaela Caine w swoim programie „Desert Island Discs” w radiu BBC4 jako „jedna z najbardziej romantycznych piosenek jakie kiedykolwiek słyszałem”. Mając na względzie format swojego programu radiowego Caine umieścił „Swollen” na liście tylko 8 piosenek, które wziąłby ze sobą na bezludną wyspę. Zamieścił go również na swojej własnej składance z muzyką chill out (relaksacyjną) pt. „Cained”.

Faithless

Po wydaniu “Swollen” członek grupy Faithless - Rollo Armstrong zajął się przygotowaniem remixu tejże piosenki. Charakterystyczny wokal Zoe przyciągnął jego uwagę, ale wyszedł z założenia że jest to głos pobrany z nagrań z lat 30-tych, szczególnie że w tym czasie Mills i Tolliday tworząc swoje piosenki często sięgali do starych vinyli. Po otrzymaniu materiałów z zapisem audio zdał sobie sprawę, że jest inaczej i skontaktował się z Zoe z prośbą o współpracę. Podesłał jej kasetę z instrumentalną wersją utworu, który później był znany jako utwór “Evergreen”. Zoe pracowała w domu używając 4 track, napisała partie wokalne utworu, a następnie za zgodą Rollo i Sister Bliss ponownie nagrała utwór w studiu Faithless w Londynie.

Johnston ponownie wróciła do studia, aby nagrać "Crazy English Summer". Rollo i Sister Bliss napisali utwór instrumentalny, do którego Zoe dodała tekst oraz melodię z pierwszej zwrotki i łącznika piosenki akustycznej, którą pisała w domu, pt. "Crazy English Summers". Johnston również wykonała, razem z Maxi Jaxx, utwór "Liontamer".

Wszystkie 3 piosenki znajdują się na platynowej płycie “Outrospective” (2001). Stała się ona najbardziej dochodową płytą Faithless w Wielkiej Brytanii. Pomimo niektórych negatywnych recenzji albumu, sama Zoe była wielokrotnie wyróżniana przez recenzentów oraz media, w tym BBC które tak pisało "jest to wzruszająca dedykacja Maxi Jazza dla swojego bohatera z dzieciństwa Muhammada Ali oraz wysublimowane "Crazy English Summer" Johnston nadają temu albumowi popularności". Recenzjenci również chwalili jej "oczywisty talent muzyczny" oraz "oryginalny głos, styl oraz dźwięk, które obecnie są tak rzadkie na rynku muzycznym".

Johnston przyłączyła się do grupy na 18-miesięczną trasę koncertową po całym świecie w ramach promocji albumu, występując m.im w wielu państwach Europy, jak i w Południowej Afryce, Australii, Nowej Zelandii czy Malezji. Razem z Faithless śpiewała na głównej scenie festiwalu Werchter w Belgii (występując tuż przed zespołem Coldplay) mając przed sobą 90-tysieczną widownie, występowali również na festiwalu w Glastonbury (Wielka Brytania) w 2002 roku. Występ ten został uwzględniony w 2015 roku przez gazetę Daily Telegraph jako jeden z "100 najlepszych występów na Glastonbury" zajmując 21 miejsce i tym samym wyprzedzającym wielu innych znakomitych artystów.

Delerium

W trakcie trasy koncertowej z Faithless Zoe napisała pierwszą z 3 piosenek dla Delerium "Love" (2002). Nagranie otrzymała na płycie, we właśnym studiu nagrała partie wokalne, a następnie przesłała wersję ostateczną do wytwórni w USA, do którego należało Delerium. Tak samo powstały utwory "The Way You Want It To Be" (2003) oraz "You & I" (2004).

Paul Heaton (poprzednio członek The Beautiful South)

Po przesłuchaniu albumu Bent "Programmed to Love" Heaton pokochał głos Zoe oraz jej kreatywność i talent, więc skontaktował się z nią z prośbą o udział na jego debiutanckim albumie solowym "Fat Chance". Został on wypuszczony na rynek w 2002 roku pod pseudonimem "Biscuit Boy AKA Crackerman". W tym czasie Johnston głównie wykonywała piosenki, do których sama opracowywała tekst, ale zrobiła wyjątek w duecie z Heatonem przy piosence "Poems". Album mimo uznania krytyków nie odniósł wielkiego sukcesu komercyjnego między innymi dlatego, iż Heaton zdecydował się nie wydawać go pod własnym nazwiskiem tylko pseudonimem. Pomimo to samo "Poems" otrzymało wiele pozytywnych recenzji od nabywców płyty oraz dziennikarzy, których poruszyła twórczość Johnston: "Wyjątkowym utworem na albumie jest nastrojowa, słodko-gorzka piosenka "Poems". Kiedy wcześniej tego roku usłyszałem "Love Letter" Nicka Cave to nie spowiedziałem się poznać drugi tak piękny utwór. "Poems" zbliżyło się do tego poziomu. Jednym z powodów jest gościnny występ piosenkarki Zoe Johnston, która posiada jeden z bardziej ekspresyjnych głosów, jakich nie słyszałem od dawna. Brzmiąca jak wzruszona, obserwująca spadające gwiazdy Polly Harvey czy mniej nieśmiała i grzeczna Chan Marshall, jej duet z Heatonem jest prawdziwą perełką i dla tej piosenki warto kupić cały album." Heaton ponownie zaproponował Zoe współpracę w 2008 roku przy singlu "Little Red Rooster". Inna wersja utworu, bez akompaniamentu, pojawiła się na jego albumie "Cross Eyed Rambler". Mimo że tekst Heatona był podstawą piosenki, Johnston stworzyła i zaśpiewała wszystkie podkłady i harmonie na ścieżce.

Above & Beyond

W 2004 roku Johnston rozpoczęła współpracę z brytyjskim trio muzyki trance "Above & Beyond" (Paavo Siljamäki, Tony McGuinness i Jono Grant). Zadzwonił do niej kuzyn z informacją, że stary kolega ze szkoły - Jono Grant i jego grupa chcieliby, aby zaśpiewała ona na jednym z ich utworów. Pocztą otrzymała płytę z wersją instrumentalna, a słowa i nagranie części wokalnych opracowała we własnym studiu. W ten sposób powstał ich pierwszy wspólny utwór "No One On Earth". Jonhston wytłumaczyła, że piosenka ta opowiada o ratunku przed samotnością dzięki obcym przybyszom, którzy przenieśli cię na inną planetę na tzw. "naprawę serca". W programie radiowym Armina van Buuren "A State of Trance" singiel ten został okrzykniętu "Tune Of The Year in 2004" ("Utworem Roku 2004").

W 2006 Zoe napisała i nagrała wokale dla "Good For Me", która później znalazła się na debiutanckim albumie Above & Beyond "Tri-State". I jest kolejna piosenką, która w tym samym programie Armina van Buurena zdobyła tytuł Utworu Roku.

Album Group Therapy

Styl Johnston, czyli praca przy tekście i wokalu w pojedynkę, przynosiło widoczny sukcec, więc Above & Beyond kontynuowali dostarczanie utworów instrumentalnych. Większość piosenek, pomijając „Alchemy” oraz kilka małych fragmentów (zostały one nagrane w Londynie), powstała w studiu Johnston gdzie napisała i nagrała części wokalne a następnie przesłała je do Above & Beyond w celu dalszego przygotowania na album. Zoe można usłyszeć na 5 piosenkach: „Alchemy”, „Only A Few Things”, „Love is not Enough”, „You Got To Go” oraz „Sweetest Heart”. Album został wypuszczona na Anjunabeats 6 czerwca 2011 roku. Zdobył uznanie krytyków i środowiska muzyki dance oraz osiągnął numer 1 na liście albumów dance na iTunes. Magazyn Mixmag ogłosiło go również „Albumem Roku”.

Razem z płytą zostało wydane na rynek 1000 egzemplarzy kolekcjonerskiej książki Group Therapy, w której to na 40 stronach można było znaleźć rysunki Zoe Johnston oraz odręcznie zapisane przez nią teksty piosenek.

W rzadkim wywiadzie z 2001 roku Johnston z sympatią wypowiedziała się na temat członków grupy oraz ich współpracy:

„Jestem niezmiernie wzruszona ciągłym dązeniem Above & Beyond, aby uwzględnić moją osobą, dbać o mnie, słuchać, angażować w projekty i po prostu wspierać w tym co robię”.

Album „We Are All We Need”

Czwarty studyjny album „Above & Beyond” został wydany, poprzez wytwórnię Anjunabeats, w styczniu 2015 roku i po raz kolejny pojawiła się na nim Zoe. Robiąc przerwę od dotychczasowego stylu tworzenia utworów Johnston napisała swoją część wokali w studi A&B w Londynie i tym samym nawiązując bliższy kontakt z członkami grupy. Tak samo jak w przypadku Group Therapy tu również pojawia się w 5 utworach: „We’re All We Need”, „Peace of Mind”, „Save Me”, „Fly to New York” i „Treasure”. Otrzymała specjalnie wyróżnienie w recenzjach: „Przepiękny, prawie upiorny głos Johnston jest zniewalający”, "mój głos oddaje na Zoë Johnston, która nieustannie produkuje tylko wysokiej jakości wokale".

Zoe pojawiła się w teledysku do singla "We're All We Need", który jest oparty na filmie Ridleya Scotta z 1991 roku "Thelma and Louise". Teledysk został nakręcony w październiku 2014 roku w Arizonie w USA.

Album „Common Ground”

Kontynuując znakomitą podróż wraz z Above & Beyond, Zoe również użyczyła swego głosu w nowym albumie brytyjskiego trio 'Common Ground'. Album który został wydany w rodzimej wytwórni Anjunabeats 25.01.2018r. ponownie zebrał znakomite recenzje, a głos Zoe wykorzystany w trzech produkcjach: My Own Hymn, Sahara Love oraz Always jest znakomitym dopełnieniem płyty i potwierdzeniem że wspólnie z brytyjskim trio, brzmią wręcz legendarnie. Zoe, zagrała również wspólnie z Tonym, Jono i Paavo w teledysku do singla Always promującego płytę Common Ground.

Projekty akustyczne

Na początku 2009 r. Above & Beyond wpadło na pomysł stworzenia akustycznych wersji swoich ulubionych utworów i poprosili Zoe o udział w próbach, aby przetestować ten pomysł. W czerwcu 2009 roku cała czwórka wystąpiła w balonie na gorące powietrze przez zwycięskimi w konkursie fanami oraz dj’em Pete Tongą, które całe to wydarzenie opisał dla BBC.

Wkrótce po tym Zoe wzięła udział w koncercie dla 8 tysięcy ludzi w La Marina, gdzie wykonała kilka częściowo akustycznych utworów z A&B, wokalistą Richardem Bedford oraz perkusistą Sebastianem Beresford.

Acoustic I

W czerwcu 2013 Zoe wykonała akustyczne wersje swoich piosenek razem z A&B przez 4 wieczory w londyńskim Porchester Hall. Było to wprowadzenie zespołu w koncerty akustyczne, na których muzykę dostarczały fortepian, harfa, struny, perkusja, instrumenty dęte, ksylofon, mandolina i kontrabas a wokal wspomogli Alex Vargas i Annie Drury. Pełen koncert wraz z relacją był nadawany na żywo na Youtube 24 stycznia 2014 roku. Do lipca 2016 roku koncert ten odnotował ponad 3 miliony wyświetleń oraz zebrał ogromną ilość pozytywnych komentarzy od słuchaczy, którzy szczególnie chwalili Zoe i jej głos nazywając go "piękny", "magiczny", "zmysłowy", "prawdziwy talent". Teksty jej piosenek cytowane są w komentarzach pod filmikami oraz określane jako "ta piosenka to moje życie", "Zoe Johnston brzmi jak miłość" czy "śpiewa prawdę".

Następstwem koncertów był album o tytule "Acoustic" (wypuszczony na Anjunabeats w styczniu 2014 roku), na którym Johnston zaśpiewała odświeżone wersję piosenek "Love is not Enough", "You Got To Go" i "Good For Me". Album został ciepło przyjęty zarówno przez fanów, jak i recenzentów, którzy opisali go jako "dzieło sztuki" oraz zachwalili wyjątkowość piosenek, które zdołały zjednoczyć fanów muzyki akustycznej z tymi, którzy do tej pory nie mieli z tym styczności.

W październiku 2013 A&B zagrało koncerty Acoustic I w Los Angeles dla entuzjastycznych fanów, a Johnston wystąpiła na dwóch wyprzedanych imprezach w Greek Theatre. Recenzja Billboardu opisała głos Johnston jako "potężny" i odzwierciedlał on sam występ "występ momentami przywoływał na myśl album Zero 7 lub Portishead "Roseland NYC Live" z 1998 roku. Był orkiestrowy i nastrojowy, a jednocześnie w dalszym ciągu nawiązywał do świata elektroniki. Został opisany jako "Niezrównany występ ... jeden z najlepszych w historii muzyki dance. "

Po raz kolejny występ Zoe zebrał pozytywne recenzje – “Zoe Johnston w szczególności odniosła sukces. Jej “You Got To Go” doprowadziło mnie do łez. Nie były to łzy smutku czy tęsknoty, a raczej wzruszenia. Tak jak muzyka Above & Beyond podnosi człowieka na duchu, tak i słowa tej piosenki robią to samo, a jej spokojne, proste wykonanie było zdecydowanie jednym z moich ulubionych momentów w muzyce w tym roku”, “Charakterystyczny głos Zoe Johnston nadał scenie życia”.

Podczas drugiego wieczoru na scenie dołączył do nich amerykański producent i dj Skrillex, który gościnnie zagrał na gitarze podczas utworu “Black Room Boy” zaśpiewanego przez Tony’ego McGuinnessa.

Acoustic II

Na projekt Acoustic II składa się nowy akustyczny album oraz wyprzedana światowa trasa koncertowa, na której zagrali w znanych miejscach, m.in. Opera w Sydney, Beacon Theatre, The Wang, Royal Albert Hall, Massey Hall, Tivoli, Waikiki Shell, Chicago Theatre, Greek Theatre oraz Hollywood Bowl. Trasa trwała od maja do czerwca 2016 roku i rozciągała się od Londynu, Manchestru w UK do Utrechtu, Chicago, Toronto, Bostonu, Nowego Jorku, San Francisco, Los Angeles, Hawaje i Sydney. Johnston podczas koncertów wykonywała 5 swoich utworów z płyt Above & Beyond.

Trasa koncertowa okazała się ogromnym sukcesem i została gorąco przyjęta przez fanów i krytyków. Recenzenci obu występów w Chicago opisali muzykę, jako taką w której "tłumy wpadały w akustyczny, orkiestrowy trans" i zwracali uwagę na "majestatyczność" oraz "delikatność" piosenek Johnston. Koncerty były "niezapomnianym, jedynym w swoim rodzaju przeżyciem", w którym "ludzie śmiali się, przytulali, całowali i płakali...jedna para się zaręczyła...Oniemieliśmy". W Wielkiej Brytanii zauważono "niesamowity występ" Johnston "w swojej prostocie oraz zdolnością nawiązaniu kontaktu z publicznością... [ona] urzeka publiczność swoim przyziemnym usposobieniem." Dwa występy w nowojorskim Beacon Theatre przyniosły grupie kolejne pochwały - "magiczny koncert", który "doprowadził Nowy Jork do płaczu", z jednym komentarzem, które podsumowało to doświadczenie jako "przeżywanie wstrząsu przez prawie 2 godziny". Johnston była chwalona za swój wkład: "głos Zoe jest niezwykły... zdumiewający."

28 maja 2016 odbył się wyprzedany koncert w Hollywood Bowl, w którym udział wzięło ponad 17 000 osób. Dziennikarze i krytycy okrzyknęli ten występ jako "coś niepojętego"  oraz "magiczny", natomiast "We're All We Need" Johnston jako "nieporównywalny" i "urzekający".

Przy ostatnim występie w Operze w Sydney zespół otrzymał owacje na stojąco w uznaniu za "muzykalność, która swoją miłością zauroczyła tłumy" oraz "pogodę ducha", który udzielił się wszystkim podczas występu. Recenzje wspominały "prawdziwie, można powiedzieć że magicznie, ciepłą atmosferę... ten wieczór pozostanie w sercach i myślach Australijczyków przez wiele lat".

 

Podczas trasy koncertowej prezentowany był album "Acoustic II" (wydany 3 czerwca 2016 na Anjunabeats), który został ciepło przyjęty przez fanów i środowisko muzyczne, okrzyknięto go "arcydziełem, oszałamiającym, niesamowitym dziełem", a jego zawartość jako "wzruszającą". Johnston zaśpiewała zrekonstruowane, akustycznie wersje "We're All We Need", "Save Me", "Peace Of Mind", "No-One On Earth" i "Alchemy". Jej wokal w utworze "No-One On Earth" został określony jako "przejmująco piękny i pełen wdzięku"

Nominacja do Grammy

W lutym 2016 roku Johnston wzięła udział w 58 rozdaniu nagród Grammy w Los Angeles, gdzie była nominowana do nagrody za piosenkę "We're All We Need" (napisaną wspólnie z Above & Beyond). Piosenka ta trafiła do kategorii Best Dance Recording. Pozostali nominowani w tej kategorii to Skrillex, Chemical Brothers, Galantis, Diplo, Kendrick Lamar, Flying Lotus i Justin Bieber. Nagrodę ostatecznie otrzymali Skrillex i Diplo wraz z Justinem Bieberem za piosenkę "Where Are U Now?"

Solowy album

W 2004 roku Johnston wydała album "Happenstances", na którym znajdowały się nieobrobione do końca nagrania. Jest on w większości nagrany samodzielnie, gdzie Zoe gra na gitarach akustycznych oraz nakłada na siebie harmonie (tu za Chiny nie wiem jak wygląda sprawa z harmonią w utworach), by wydobyć unikalne dźwięki. Na albumie znajduje się oryginalna wersja utworu "Crazy English Summer". A na uwagę zasługuje gościnny występ Benny'ego Rietveld (członek zespołu Carlosa Santany i Milesa Davisa), który w utworze "Something More" gra na basie. Płyta została wydana bez medialnej otoczki, a sama artystka w tym czasie, ani też później, nie zajmowała się promowaniem swojego albumu. Zabrakło więc recenzji ze strony mediów, ale Zoe otrzymywała za to pozytywne opinie od internetowych recenzentów, którzy tak pisali: "Rzadki talent... brzmienie swojego hipnotyzującego głosu zmienia w barwie, teksturze, tonie, oktawie i głośności". Kupujący podzielili się swoją opinią i pochwalili album za "genialność i błyskotliwość tekstów" a także, jak napisał jeden słuchacz "(piosenki) nigdy nie narzucały się mojej świadomości. Po prostu weszły mi do głowy i pozostawiły niezatarte wrażenie".

Album jest obecnie dostępny w iTunes.

Inne projekty

Johnston napisała i nagrała wraz z Faithless, Dido i perkusistą Suhda partie wokalne do utworów "Leche" (2004) i "Inside Out" (2005). Zostały one wydane na solowym albumie Sudhy "Anti-Freeze" w 2009 roku. Napisała również we współpracy z Weekender ("Sunday Session" 2002) i Sleepthief partie wokalne do "A Kind of Magic", a z Coury Palermo "Reason Why"(2009).

Zoe Johnston posiada stopień naukowy z wyróżnieniem pierwszego stopnia w dziedzinie dziennikarstwa, filmu, radiofonii i telewizji, a także jest zapaloną pisarką. Tworzy również obrazy fotorealistyczne oraz impastowe i przez lata przyjęła szereg prywatnych zleceń. W malowaniu głównie skupia się na figurach i portretach, ale otrzymała też zlecenia na obrazy żywych stworzeń, w tym koni wyścigowych.